Stilte voor de storm...

Dat Roemenie een totaal ander land is dan Nederland, daar kom je al achter als je er doorheen rijdt. Maar dat Roemenie meer dan totaal anders is, daar kom je achter als je er een half jaar woont. Als je weet dat je de politie om kan kopen met geld. Als je een keer in het ziekenhuis bent geweest en erachter komt dat je zo door kan lopen als je de dokter een pak koffie of wat geld toestopt. Als je weet dat in de meeste dorpjes, meestal bij de rivier, een Roma wijk verstopt zit, met onverharde wegen en trieste situaties; gewoon omdat je als Roma geboren bent. En daar kom je ook achter als je een keer in een weeshuis bent geweest, verstopt in de middle of nowhere. Een plek, waarvan ik niet wist dat dit nog mag en kan bestaan...

Zaterdagmorgen vroeg zaten we al in de auto op weg naar het eerste weeshuis. Samen met Nicoleta, haar twee kinderen en Soso, de leraar van Speranta. We reden achter een groep vrijwilligers aan die regelmatig deze weeshuizen bezoeken om er programma's te draaien met de kinderen. Na een uur rijden kwamen we aan bij het eerste weeshuis. Marcel en ik waren nog nooit in een weeshuis geweest. Dit weeshuis was wel wat we ons erbij voor hadden gesteld. Het idee dat daar allemaal kinderen wonen zonder ouders is triest, maar de plek zelf viel ons mee. Het gebouw was verdeeld in afdelingen. Elke afdeling had verschillende slaapkamers waar twee of drie kinderen samen op een kamer sliepen. Er was ook een gezamenlijke woonkamer, keuken en badkamer. Een deel van het gebouw was vernieuwd en zag er van binnen mooi uit. We hebben meegekeken en geholpen met de vrijwilligers. Het was gaaf om te zien hoe zij hun vrije tijd en energie stoppen in deze kinderen. Respect!
Nadat we alle kinderen een knijpverpakking chocoladepasta hadden gekregen (waar ze ontzettend dankbaar voor waren) gingen we in de auto naar het tweede weeshuis. Dat was iets andere koek...
Alleen de weg er naar toe was al totaal anders. Ergens midden in de bergen na een lang stuk grindpad staan wat oude en verwaarloosde gebouwen. Men geeft er hier de naam weeshuis aan...
In tegenstelling tot het andere weeshuis kwamen hier de kinderen al vanaf twee/ drie jaar. Het eerste gebouw was voor de allerkleinsten. Ze slapen met 10-12 kindertjes op een kamertje. In een gebouw lopen twee leiders rond, die 12 uur achtereen werken voor het minimumloon. De oudere kinderen gaan ook op dit terrein naar school. Omdat er zo weinig leiding is komt er (te)veel agressiviteit voor. De klas lokaaltjes waren totaal verwaarloosd en oud. En dan kan ik de stank die er in deze gebouwen hangt nog niet eens beschrijven!
Kortom, het was een indrukwekkende dag met veel waarom vragen.
Gelukkig hadden we een leuke terugweg. We waren al een tijdje op zoek naar een katje. Nicoleta vond dat we even moesten stoppen in een klein dorpje zodat ze even kon vragen of daar ook kittens waren. En ja hoor, na wat heen en weer gepraat over wie er nu kittens had kwamen we bij ontzettend lieve mensen. Natuurlijk mochten we hun kitten mee nemen. Sinds een week is Tigru (tijgertje in het Roemeens) onze huisgenoot...

Maandagmorgen ging ik gezellig met Yvonne op stap om een deel van het sponsorgeld uit te geven aan de boeken (waar ik al eerder over had verteld). We hebben super mooie (christelijke) boeken gekocht voor de vrouwen en kinderen. Er wordt intensief gebruik gemaakt van deze kleine bibliotheek. Ontzettend gaaf om te zien.
Marcel heeft een drukke week achter de rug en moet ook morgen de hele dag aan het werk. Vanavond komt namelijk de eerste groep van dit jaar aan. Hij is deze week druk geweest met het maken van bouwtekeningen (voor het plaatsten van de toiletten), hout halen en nog tig andere dingen.
Woensdag was weer een Karin- dag. Ik heb haar wat dingentjes uit kunnen leggen over facebook (dat is best lastig als je bijna 70 bent) en een leuke middag met de kinderen gehad.
Woensdagavond zijn we lekker uit eten geweest ter ere van Henks verjaardag. Voor nog geen 14 euro hadden we een 3 gangen dineer:) Roemenie is zo leuk;)
Donderdag is altijd de gevreesde schoonmaakdag, dat heeft geen uitleg nodig!
En toen was het alweer vrijdag. Een leuke dag waarbij we bijna 100 kinderen bij het kinderprogramma hadden...Het is echt tijd voor een nieuw gebouw:P

En dan is het alweer weekend, of nou ja, weekend hebben we niet zo erg. Marcel gaat morgen al vroeg richting werk om de groep te verwelkomen en de eerste dag met hen te werken. Ik volg een paar uurtjes later met Francine en Debora om de hongerige magen te vullen;)
Volgende week gaan we het eerste project starten waarbij mannen uit de wijk in het project betrokken worden. Er is aan een aantal delen in de wijk een toilet beloofd op de voorwaarde dat het gat in de grond door henzelf is uitgegraven. Ik ben zeer benieuwd hoe dat zal gaan. U hoort het volgende week.

Over het weer wil ik niet praten want dat is al drie dagen: Nederlands! Hele dagen regen zijn wij echt niet meer gewend. Maar het bestaat;)

We wensen u een fijn weekend!!

Mars en Mir