Op 1 na laatste blog

Daar zitten we dan in ons kaal geplukte huisje. Kale muren, overal dozen. We kunnen er niet meer omheen...morgen begint onze laatste officiële werkweek bij stichting Charis. Een dubbel gevoel wat bij ons allebei veel emoties oproept. Afscheidt nemen van lieve collega's, mensen waarmee we regelmatig zes dagen per week samenwerkten. Afscheidt nemen van de mensen waar we ons met hart en ziel voor hebben ingezet het afgelopen jaar. Dat kost moeite...
En tegelijkertijd zien we er ook naar uit om straks weer in de plaats aan te komen waar we familie en vrienden dichtbij hebben, waar ons huisje staat. Het huisje dat we in mogen richten zoals wij dat willen, waar we onze uitzet mogen gebruiken die soms al bijna drie jaar ligt te verstoffen achter de luiken op zolder....

Vorig weekend hadden we een heerlijk weekend in Oradea, met mijn ouders. We hadden hen op vrijdagavond opgehaald van het vliegveld en zijn zaterdag naar Oradea gereden omdat we nog graag naar de 'natuurlijke' zwembaden wilden. Deze baden zijn gevuld met warm grondwater. We hebben in een prachtig hotel in Oradea geslapen en gingen op zondag weer terug zodat we op tijd waren voor de kerkdienst.
Maandag hebben we lekker gewerkt. Marcel heeft samen met mijn vader de medische post- kamer in het multifunctioneel centrum gemaakt. Dit was een noodzaak omdat er de volgende dag een transport met 350 kerstpakketten zou komen. Deze pakketten moeten niet in een koude ruimte staan want dan vriezen er dingen kapot. De medische post functioneert nu dus even als opslagplaats;)
Dinsdag gaf ik mijn laatste officiële Engelse les (zo sluit je elke keer iets af, erg raar) en ging ik 's middags samen met mijn ouders, Nelu en een vrouwtje uit de wijk naar de vuilnisbelt om eten uit te delen. Margriet (die daar werkt) had ook een doos vol met sjaals, sokken, mutsen en handschoenen om uit te delen. Niet verkeerd als je weet hoe koud het daar is en hoe hard het er waait.
We kwamen precies op tijd weer bij de stichting, want een half uurtje later stond het transport voor de deur. En dit waren niet alleen de 350 pakketten....kasten stoelen, tafels, kleding, super mooi speelgoed en de 350 pakketten waren allemaal voor ons. 3 hele uren zijn we bezig geweest om die vrachtwagen leeg te krijgen. En dan hadden we aardig wat hulp! Wat zijn wij weer gezegend, een groot 'dankjewel' voor alle mensen in Nederland die dit mogelijk gemaakt hebben!!!

Woensdag hebben we mijn ouders weer op het vliegveld gezet en zijn we zelf even de stad in geweest om wat afscheidscadeautjes te halen. Daarna hebben we nog een paar uurtjes gewerkt. Ook donderdag en vrijdag hebben we genoten we van alle drukte bij stichting Charis. Vrijdag moest ik een paar keer goed slikken omdat het voor mij de laatste normale keer kinderprogramma was. Samen met de bidgroep ga ik dat het meest missen, denk ik, in Nederland..

Vandaag is een bijzondere dag omdat er zes mensen uit de kerk worden gedoopt. Marcel is nu al weg om het geluidssysteem op te zetten en het bad vol te laten lopen. We hebben dit nog nooit zo meegemaakt dus ook dit lijkt ons weer een bijzondere ervaring. Na de dienst zijn we uitgenodigd bij een van de mensen uit de wijk thuis om mee te eten en te vieren dat zij gedoopt is. Geweldig toch...?!!

Vanuit een wit Floresti, een hartelijke groet,

Mars en Mir