Een weekje Predeal!

Yvonne had voor Mars en Mir nog geen van de vrijwilligers zo hard horen mopperen dat ze naar de training van EVS moesten. Volgens ons was dat een goed teken, want het liet zien hoeveel we er van baalden dat we een hele week op het werk moesten missen. Nou ja, vier dagen...

Zondagmorgen om 7 uur ging het wekkertje zodat we om 8 uur in de auto zaten naar Predeal. Een mooi gebied op 4,5 uur afstand van Floresti op een hoogte van zo'n 1100 meter. We hadden al een flauw vermoeden dan het niet om twee uur zou beginnen zoals deels stond aangegeven. En inderdaad toen we aankwamen werd ons verteld dat het avondeten om 8 uur was. We hadden dus nog zes uur over. Dat was niet erg want er waren twee mooie pistes in de buurt. Na snel onze spullen op de kamer te hebben gegooid en ons ski outfit aan te hebben gedaan konden we van start. Eerst een beetje oefenen... en ook de eerste keer van de piste ging voor mij niet helemaal zoals gepland, maar daarna hadden we het aardig te pakken. Heerlijk om dat weer een keer te doen. We hebben er echt van genoten!

De verdere dagen waren best oké, maar daar was alles ook wel mee gezegd. Deze training (er was nog een eerste maar die hadden, gelukkig, gemist) was vooral gericht op het oplossen van problemen bij je stichting of met je mentor. Laten wij nu geen problemen hebben. Het was voor ons soms dus best saai en langdradig. Het leuke was wel dat er ontzettend veel andere EVS'ers waren uit allemaal verschillende landen. Zij doen ook allemaal verschillende projecten in Roemenie. Sommigen werken ook met Roma's, maar je hebt er ook genoeg die met straathonden werken, op een kinderdagverblijf of nog tal van andere dingen. We hebben deze week kennis gemaakt met: Fransen, Duitsers, Italianen, Spanjaarden, Argentijnen, Estlanders, Russen en ga zo maar door. We kwamen er bijvoorbeeld achter dat Argentijnen leuke lui zijn, lekker vrolijk en spontaan.
Op dinsdagavond was er een soort bonte- avond waarbij je een dans of een liedje van je eigen land kon laten zien. Dat was ontzettend leuk.
Het eten was typisch Roemeens en dat was niet altijd even prettig (kwamen we woensdagavond achter). Veel vet vlees, aardappels en maar een klein beetje groenten waren we niet meer gewend. Woensdagmiddag begon ik, gelukkig net na de laatste sessie, met overgeven. Marcel volgde een paar uur later. En zo kwam het dat we donderdagmorgen al weer vroeg in de auto zaten op weg terug naar huis. Wow, wat hebben wij ons beroerd gevoeld.
Het was eigenlijk de planning om de hele donderdag daar te blijven en bijvoorbeeld nog wat te skiën of een kasteel te bezoeken. Maar helaas...

Gelukkig waren we ook al snel weer opgeknapt en konden we vrijdag weer gewoon naar het werk. Marcel had al weer twee E.H.B.O- bezoekjes staan. Een van een 80 jarige vrouw waarvan de benen aan het wegrotten zijn. Een erge situatie. De zalf die ervoor gebruikt wordt is voor deze begrippen erg duur (we hebben het dankzij u kunnen sponsoren!!). Mevrouw wil niet naar het ziekenhuis omdat ze toch al zo oud is..
Het kinderprogramma was geweldig. Ik had u vorige week verteld over de foto's! Vandaag kregen de kinderen een soort lijstje met hun foto erin. Wat waren ze trots. Het was even een grote chaos toen ze allemaal aan de lijstjes aan het kleuren waren, maar zeker de moeite waard. Namens alle kinderen, ontzettend bedankt!

Nu is het alweer weekend, en winter. Vrijdag hadden we de hele dag natte sneeuw. Beetje jammer, maar gister en vandaag hebben we alleen maar zon met koude temperaturen. :)

Een fijn weekend,
Mars en Miri