Moe...

Het is zaterdagmorgen kwart voor 9 en Marcel slaapt nog. Dat is sowieso al iets om over naar de krant te schrijven. Voor het eerst in ons huwelijksleven is er een kans om een ontbijtje op bed te maken voor hem. En die kans pak ik dan ook met beide handen aan...want wat ben ik trots. Mijn mannetje heeft in 5 dagen (samen met 11 anderen) 2 huizen laten bouwen. 2 huizen!!! Geen speeltoestellen ofzo, nee, een echt huis. Met een tweede verdieping, waar ook nog een aantal kinderen kunnen slapen. 11 kinderen hebben vannacht normaal kunnen slapen, zonder ratten. Daar mag ik best een beetje trots op zijn toch..?

Maandag was het hier tweede Paasdag. Ik moet eerlijk bekennen dat we daar weinig van gemerkt hebben. Want zondag stond bij ons de vierde groep voor de deur. Met een zwager (Jeffrey) van ons erbij. Gezellig. Ook hadden we zondag mijn zusje weggebracht en een maat van Marcel opgehaald (Jaromir). Ons huis was net een hotel de afgelopen weken. We hebben gemerkt dat dit heeel gezellig is, maar dat we het nu ook wel weer prettig vinden om samen te zijn!
Maar goed, ik was gebleven bij de maandag: de groep ging gewoon aan de slag en Debora en ik hadden bedacht dat het toch wel sneu zou zijn als ze zo hard aan het werk moesten dan een droog broodje moesten eten als lunch. Wij gingen pannenkoeken voor ze bakken!
Dinsdag was voor mij een kantoordag. Elke dag brengen we twee keer water/ limonade naar de groep. Het was deze hele week weer rond de 30 graden. Heerlijk, maar wel een beetje warm voor onze mannen. Voor ons is dit altijd leuk omdat we zo kunnen zien hoe snel de bouw gaat.
Ondertussen waren de mannen al bezig met de tweede verdieping van het huisje. Het is leuk maar ook lastig om te zien hoe de mensen reageren op de bouw van de huisjes. De een vind het fijn voor Anita en Anca en hun gezinnen, bij een ander wekt het alleen maar jaloezie op. Waarom krijg ik niet zo'n huisje?
Nadat ik donderdag weer goed gepoetst had ging ik op weg naar Karin. Ik was benieuwd hoe ze het had want ze was een weekje in Nederland geweest. Er werken/ helpen daar ook een paar (Roma) meiden van een jaar of 15 die mij bijzonder interessant vinden. Blond haar en blauwe ogen, dat is toch wel heel mooi;) Omdat zij geen Engels spreken moet ik in het Roemeens met ze communiceren. En ik moet zeggen dat dit echt steeds beter gaat. Ik merk toch echt wel dat je de taal in de praktijk het snelst leert.
En toen was het al weer vrijdag. Ik moet zeggen dat wij die morgen aardig wat moeite hadden om op te staan en aan de dag te beginnen. Wat waren we het zat. Vooral Marcel zat er vrijdag aardig door heen. Zijn buik begon te protesteren, hij had gewoon echt wat rust nodig. De hele morgen hebben ze hard doorgebikkeld, om de Roemeense 2 uur (dat werd dus kwart voor 3) werd het huisje geopend en de sleutels gegeven. Het was een mooi moment waarbij Marcel nog een extra groot applaus kreeg.
Het was voor mij de eerste keer dat ik echt geen puf had om een kinderprogramma te draaien met 100 kinderen. Het moest gebeuren maar het verliep allemaal ook echt niet zoals we gewild hadden. Dan nog maar een uitgebreide vergadering erachteraan over hoe het de volgende keer anders moet. 7 uur gisteravond waren we thuis. Dat hebben we maar gelijk gevierd met een advocaatje met slagroom (bedankt tante Ger ,Clau en oma:P)

Nu is het dus zaterdag en vandaag gaan we genieten. Rustig aan onze spullen in pakken, huis schoonmaken en boodschappen doen. Want morgen gaan we op vakantie. 5 dagen samen met Francine, Ana, Henk, Debora en Daniel rondtrekken door het mooie Roemenie. Wat hebben we daar veel zin in. Ik denk dat mijn verslag volgende week gewoon uit foto's bestaat;)

Maar nu ga ik eerst Marcel zijn ontbijtje brengen, dat heeft ie wel verdiend!

Een hartelijke groet,
M&M