Wat zal ik je missen...

Het is alweer bijna een jaar geleden dat we hier aankwamen. We wonen alweer bijna een jaar in het prachtige Roemenie. De tijd vliegt. Dat merken we aan van alles. Aan alle mooie dingen komt een eind, zegt men. En dan komen er dus ook momenten waarvan je heel lang dacht dat ze nog heeeel ver weg waren. Omdat we het nog zo gezellig hadden, omdat we nog zoveel dingen wilden doen, omdat we nog zo veel nieuwe dingen wilden bakken en uitproberen. Maar helaas, het moment was daar afgelopen vrijdag: Francine's afscheidt.

Het is al een tijdje terug dat ik een verslag heb geschreven. Dat zegt iets over de drukte van de afgelopen periode. Groepen gaan en groepen komen. Vorige week zaterdag verwelkomde we een groep van 45. Voornamelijk tieners. Dat is wel even slikken, hoe gaan we dat organiseren? Het werd een drukke week, met mooie momenten. Maar het werd ook een vermoeiende week. Ik zal de belangrijkste momenten vertellen:
- Twee weken terug verwelkomden we Rick, Carla en Noah (hun 14 jarige zoon). Vrienden van Marcels ouders, die ons twee weken kwamen helpen. Wat hebben we een leuke tijd met ze gehad. Misschien kent u het programma Top Gear? Door dit programma is de Transfagarasan uit geroepen tot de mooiste weg van de wereld. En laat die nou net in Roemenie liggen?:) Vorig weekend hebben we met hnn deze weg gereden. We hebben in een hotel geslapen langs deze weg. En een gave bergwandeling gemaakt met uitzicht op de weg, die van afstand net een racebaan lijkt. Kortom, we hadden een gaaf weekend!
- Afgelopen dinsdag hadden we de diploma- uitreiking voor de kinderen van Speranta. Maandag en dinsdagochtend waren we al druk in de weer voor dit bijzondere moment. Om 3 uur begon het spektakel. Na een aantal gave dansjes en toneelstukjes van de kinderen moesten Francine en ik een gedicht op lezen in het Roemeens (jaja, wij hadden ook les gehad in Speranta). Natuurlijk deden we dat foutloos:). Nadat alle kinderen een diploma hadden gehad dachten wij dat we konden beginnen met de kermis. Maar nee; Marcel, Miriam en Francine moesten ook naar voren komen. Wij kregen ook een diploma voor het volgen van de Roemeense lessen. Geniaal! Na dit leuke moment konden we inderdaad starten met de kermis. De kinderen kregen allemaal een kaartje en mochten de 8 kraampjes bij langs. Ik was broodjes hotdogs aan het maken;) Verder werd er geschminkt, zak gelopen, pijl en boog geschoten en noem alle Hollandse spelletjes maar op! Het werd een leuke middag waar wij en de kinderen met plezier aan terug denken.
- Ik had jullie al vaker laten weten dat ik getrouwd ben met een topper. Nou, dat is van de week weer gebleken. De helft van het kerkgebouw staat al (ik ben vergeten foto's te maken, maar die volgen nog). Nu moet ik er wel bij zeggen dat hij zonder de hulp van Rick niet zo ver was gekomen. Maar het is ontzettend gaaf om te zien hoe er elke dag een stukje meer 'kerk' bij komt.
- Donderdag hadden we een 'maak Floresti schoon'- dag. Nadat de kinderen 's morgens een voorlichting hadden gehad over hoe belangrijk afvalverwerking is, konden we 's middags beginnen met opruimen. Want al weten Marcel en ik uit ervaring hoeveel leuke Roemenen er rondlopen, wat kunnen we ons boos maken over de troep die ze overal achter laten. In de bergen, langs de stuwmeren, onvoorstelbaar!!
Ongeveer 100 mensen hielpen ons die middag met het schoonmaken van de Roma-wijk. En gelukkig zaten daar ook een heel aantal mensen uit de wijk bij:)
- Al twee weken was ik samen met Henk bezig om voor Francine een afscheidsfeestje te organiseren. En wel op zo'n manier dat ze er niets van zou weten. En dat is gelukt... vrijdagavond kwam ze (samen met Henk) nietsvermoedend een restaurant binnenlopen. Ze dacht lekker samen uit eten te gaan. Haar reactie toen ze het hele team en haar opa en oma zag zitten was goud waard! We hadden een mooie avond, die ze niet snel weer zal vergeten;)
Vriendschappen zijn belangrijk, dat wist ik al. Maar afgelopen jaar heb ik dat enorm sterk ervaren. Van mijn vriendinnen in Nederland, die op afstand zo met mij meeleven. Maar vooral ook van Francine; die met elk woord wel een liedje kan maken, die altijd wel wat te vertellen heeft. Die zorgde voor gezelligheid en overal binnenloopt met een glimlach, maar ook voor een schouder, als ik het even niet meer zag zitten. Wat ben ik God dankbaar, dat Hij wist, wie ik naast Marcel nog nodig had om hier in Roemenie staande te blijven...!
- En omdat we het nog niet druk genoeg hadden gehad van de week hadden we gistermiddag een teamuitje. We zijn met een groot deel van het team naar een van de stuwmeren geweest om te barbecueën en te zwemmen. Debora en ik hadden dit georganiseerd. Ook dit was een leuke middag.

En nu zit ik op de bank, uit te puffen van deze week. Want eerlijk gezegd, was het mij soms een beetje teveel. Ik zag op tegen het afscheid nemen van Francine. En op het werk liep alles niet altijd zoals ik (we) het wilden. Organisatie en communicatie zijn belangrijke punten die niet altijd even goed liepen deze week. Dat geeft niet, want juist van die momenten leren we weer. Maar het is fijn, dat er na deze week een vakantie volgt. 2 weken lang genieten van mijn mannetje, de natuur en de rust. HEERLIJK...:)

We wensen u ook een fijne vakantie, als u die nog niet gehad heeft, en sterkte als u moet werken met het warme weer in Nederland,

Een hartelijke groet,

Mir en Marsje