Wat een week!

Wat zijn we dankbaar dat ik vandaag deze blog kan schrijven. Want gister hadden we een paar momenten dat we dachten dat het onze laatste dag was op deze aardbol. Wat als een mooie wandeling in de bergen begon, eindigde in een spannend avontuur. Wat we gelukkig nog na kunnen vertellen...

Vooral voor Marcel was het deze week een drukke week. Maandag begonnen we de week met een groep. Deze groep uit Leek (Groningen) kwam met de doelstelling om het dak van het multifunctioneel centrum af te maken. En dat was een hele klus!
Mijn maandag was weer als vanouds; een mooie Bijbelstudie met Yvonne en Debora, daarna Roemeense les en in de middag kantoorwerkzaamheden.
Dinsdag kwam er een machine om de dakspanten te hijsen en werd er een flink hoop werk verzet. Het was mooi om te zien hoe het dak langzaamaan dicht werd gemaakt. Ondertussen werden er nog wat kacheltjes in de wijk geplaatst met als resultaat een aantal zeer dankbare gezinnen!
Het sponsorprogramma leverde mij van de week een aantal frustraties op omdat het niet altijd makkelijk is om wijs te worden uit de 50 kinderen/ tieners en hun sponsors. Daarnaast is het heel prettig dat de Roemenen zo orgineel zijn in hun naamkeuze. 5 Alexandra's, 6 Lorena's en 4 Casandra's maken het werk ook nog een stukje makkelijker...
Nadat ik er woensdag bijna de hele dag in had gestopt had ik alles weer aardig op een rijtje.

Een van de mannen van de groep, Pieter, kan goed schaken. Hij had de mannen uit de wijk uitgenodigd om in de tienerschuur een potje te schaken. Woensdag, donderdag en vrijdagmiddag zat de tienerschuur zowaar vol met mannen die aan het schaken waren. Klinkt misschien niet bijzonder, maar het feit dat er mannen naar stichting Charis kwamen, is echt wel iets heel geweldigs. Misschien wilt u meebidden dat deze mannen meer naar onze stichting komen, en dan niet om te schaken, maar om te horen over geweldig Nieuws, dat ook voor hen bestemd is!
De vrouwen van Leek waren woensdag en donderdag bezig met het maken van de zogenaamde 'wonderbags'. Dat zijn genaaide tassen waar je eten in op kan warmen. Misschien kent u het nog van vroeger. Je hoeft je aardappels bijvoorbeeld maar twee minuten op vuur te koken en als je de pan daarna in de' wonderbag' zet, zijn de aardappels na 2-3 uur gaar. De vrouwen uit de wijk vonden het geweldig! 8 vrouwen zijn er deze week druk mee geweest.

Vrijdag heb ik genoten! In de morgen hadden we een mooie Prayer-meeting. In de middag ging ik met Nelu (een nieuwe collega uit Nederland die ons team sinds twee weken versterkt!) de wijk in als clown om de kinderen op te halen. Vervolgens hadden we twee geweldige kinderprogramma's waarin de kinderen leerden over het doen van goede en slechte dingen. Wat vind Jezus belangrijk dat wij doen? We leerden dat Hij twee dingen heeel belangrijk vind: je naaste liefhebben als jezelf en God boven alles.
En...de mannen hadden op deze dag het dak erop zitten. Wat een toppers!

Gisteren zijn Mars en ik naar een waterval geweest. Deze waterval moest heel mooi zijn. We hadden vorig jaar al een poging gedaan, maar toen was de weg nog gesloten. De weg er naar toe is een aantal jaar dicht geweest door werkzaamheden!
Het was inderdaad waar dat het een gave waterval is. We hadden onze bergschoenen mee en hadden zin om nog een stuk te wandelen. Dat doen we graag. Er stond een bord met een route naar een grot, dat leek ons wel wat. Na een uurtje lopen, kwamen we daar inderdaad. We hadden een prachtige wandeling gehad met een mooi uitzicht en begonnen vol goede moet aan de terugweg, via de andere kant van de berg. Na ongeveer tien minuten van de grot verwijderd waren we het pad kwijt. Omdat het pad dus al een aantal jaar niet gelopen is, was de route enorm onduidelijk.
We dachten dat als we iets verder naar beneden zouden lopen we het pad wel weer konden vinden. Na ongeveer 20 minuten waren we het helemaal kwijt en werd het al maar steiler en steiler. Op een gegeven moment moesten we nog ongeveer 12 meter naar beneden, maar die 12 meter was bijna loodrecht.
Net op dat moment dat we allebei vol wanhoop waren en ik echt dat dat dit nog wel eens helemaal mis kon gaan, zag ik dat er naar links meer bomen stonden en dat we het daar nog wel konden proberen.
Mars ging vooruit. Onze redding was een uistekende boomstam waar Marcel aan kon gaan hangen zodat hij de laatste drie meter zich kon laten vallen. Toen hij veilig beneden stond kon ik gaan en kon hij mij opvangen.
Ongelooflijk wat waren wij God dankbaar dat we op de grond stonden, al was het trillend en naschokkend van alles wat we hadden meegemaakt. Een wandeling die ons 3,5 uur had gekost in plaats van de 40 minuten die op het bordje stonden. Wij gaan nooit meer een wandeling maken die niet duidelijk staat aangegeven...

De groep van Leek had ons meegevraagd uit eten en zo werd gisteravond een gezellige afsluiting van een vreselijke dag!

Een hartelijke groet,
Mars en Mir